Eigenlijk was het bij Kezze en dat was een cafeetje met een zaalke bij, zoals ze nu niet meer gemaakt worden. Bij Kezze was er praktisch alle zaterdagen iets te doen.

Heel af en toe waren er gastoptredens zoals “Corry en de rekels”, maar dat moest je er dan maar bij nemen. Meestal echter speelden “The Nils”. Vier of vijf plaatselijke muzikanten, die samen een bandje hadden en liedjes speelden à la “a whiter shade of pale”, “Monia” en nog van die eeuwig groene.

Ambras? Eén keer heeft mske er ambras geweten en toen stoof madam Kezze als een kleine dikke furie de zaal in, lapte er enkele een pees tegen hun ster en gooide ze eigenhandig buiten. En iedereen zei van: “jamaja, ze wisten het, dat is een kwaai!

Het volledige zaalke was in hout en de sfeer van al die jaren en jaren en jaren danszaalke zat in dat hout getrokken, zodat het je overviel, alleen al door er binnen te gaan.

Buiten stond het hotdogkraam: “heet en gereed, nie warm, nie willen”.

Het zaalke bestaat niet meer, er werden sociale appartementen gebouwd. Toen jaren geleden Erik Van Neygen een liedje had over een zaalke van zijn jeugd, vond mske dat erg toepasselijk.

Ondertussen zijn The Nils allemaal bezadigde huisvaders, die waarschijnlijk kort bij hun pensioen zitten of al gepensioneerd zijn.