Dat het een zware dag ging worden, hadden we al gezegd, maar we hebben hem overleefd.

Het begon al vanmorgen vroeg. Toen mske de goede gewoonte had om naar de kapper te gaan en onmiddellijk een afspraak te maken voor zes weken later, dan viel dat soms in het water door veel werk of andere redenen. De kapper zei dat dat toch geen probleem vormde, ze belde gewoon een week op voorhand en het was in de sjakosj.

En dat was flagrant verkeerd. De eerste keer duurde het drie weken eer hij tijd had want het was Pasen, deze keer duurde het weer drie weken want hij zat bomvol omwille van zijn jaarlijkse vakantie en als mske niet kon wachten tot september … wablief? Dan moest ze vanmorgen om half zeven gaan en dat met de drukke bezigheden van de laatste weken. Slow de bietel en mske met de uitgroei deze morgen om kwart voor zes uit bed, een beetje gewassen, een beetje gegeten, een beetje tegen de goesting naar de kapper.

Slow liep dan op een lopeke nog snel naar de markt want het konijneneten was bijna op en wie weet aan wat die beesten daarna nog gaan beginnen.

En hop naar de dagelijkse bezigheden, een uur later dan voorzien en met tegenzin. Maar tussen twaalf en één moest mske al bij de boekhouder zijn, want ze moest de belastingsaangiften nog gaan afhalen zodat die morgen binnen kunnen.

Liep alles een beetje tegen wat rode lichten en verkeer en warmte en wat dan ook betrof, maar ze haalden het. De boekhouder was niet thuis! mske kreeg bijna het stiet en Slow ook, want die boekhouder woont in een rustig straatje, zo rustig dat de gemeente er niet naar omkijkt en de Citroën twee keer tegen de grond sloeg. Slow zei: “ik rijd nooit nog deze straat in”. Ze rijden terug weg en de boekhouder stond in de hof van zijn zoon achter het hoekske. Dat was dan toch nog geregeld.

Dan verder naar de volgende stopplaats waar ze eerst hun bokes op gegeten hebben. Het terugkomen verliep dan weer uiterst moeizaam. Op de weg van Hasselt naar St. Truiden hebben ze voor alle rode lichten gestaan.

mske fronste wat want ze wou de Pla de Beret zien, daar heeft ze heel mooie herinneringen aan, maar dan wel in de sneeuw. Ze wil ooit met Slow naar de Pyreneeën en hem al die mooie plaatsen tonen.

Rode lichten dus.

Thuis lagen er twee brieven. Een normale van de BTW en een rare waar mske toch even haar bril moest voor opzetten.

Lap zeg! Ze zijn geflitst. Vorige week donderdag om 15.05. Slow, die altijd zeer nauwgezet is als het over het verkeersreglement gaat, blijkt die donderdag 86,6 gereden te hebben waar hij maar 70 mocht. Het enige dat mske van die donderdag rond die tijd nog weet is dat ze daar niks meer van weet wegens knock-out van de warmte en de vermoeidheid, waarschijnlijk lag ze nog te maffen in die auto ook. Ze keek naar Slow en die keek terug en mske zei: “och, we zullen maar niet discuteren zeker en die 80€ betalen”. “Ik denk dat ook” zei Slow.

En dan zijn ze toch maar naar de Pla de Beret gaan kijken en mske zei: “zie daar, daar moeten ze links” en “daar hebben wij geslapen” en “tegen die muur heb ik de mistlamp van de transit kapot gereden en gerepareerd met een rode plastic boodschappentas” en “onder die brug valt gegarandeerd je gsm uit” en ze dacht dat het hem misschien niet zou interesseren, maar ineens vroeg hij: “zijn ze nu eigenlijk al over de top”. Ah … en die top die weet mske heel goed liggen.

Pla de Beret … als het wat meezit komen ze er volgend jaar aan, hoe weten ze nog niet want het traject dat mske wil doen is niet bepaald gemakkelijk met een mobilhome.

Ondertussen hebben ze al hun avondeten binnen en deze keer hebben ze zelf de kreemkar laten rijden, die kwam net tijdens de beklimming. Over slechte timing gesproken.