Ooit hadden Ex en mske een vriend. Nu ja, ze wisten heel snel dat die vriend aaneen hing van de leugens. Gewoon, die man “moest” liegen, zelfs over zaken die er niet toe deden, zelfs over onbelangrijke dingen, hij moest en zou liegen.

Hij werkte, in de toen nog jonge branche, van pc’s en printers. En op een mooie dag, toen mske er meer dan genoeg van had van haar dossierkes met de naaldenprinter af te printen, en besloot om een laser aan te schaffen, kwam hij op de proppen met een laser. Die was goedkoper omdat hij als toonzaalmodel ergens op een beurs gestaan had.

Die printer printte niet. Maar net zoals alle geboren leugenaars, beloofde de man veel maar zat mske een week later nog met die naaldenprinter te printen en ze besloot de firma zelf op te bellen. Die waren vriendelijk, noteerden naam en adres, noteerden serienummer en type.

Geen half uur later een paniektelefoon van de vriend: “waarom heb je naar de firma gebeld? Die snappen niks van de situatie … en jij ook niet, want die printer was maar in afwachting van de levering van je nieuwe …”

“Oeps” dacht mske “daar zit precies een reukske aan”. En dat was zo ook, die printer was als gestolen opgegeven op die beurs.

Vriend of niet vriend, zaken samen doen, nooit meer.

Het is dus niet verwonderlijk dat mske de symptomen herkende toen ze kennis maakte met de vrouw. De zelfde kunstmatige vrolijkheid, dezelfde leugens om zich interessant te maken. “Een oor in, ander uit” dacht mske, maar ze kon het toch niet laten om, toen de vrouw vertelde dat haar gsm gepikt was op haar buro, efkes tussen neus en lippen te zeggen: “ah, dan heb je mijn gsm-nummer ook niet meer …” Er werd onmiddellijk op een ander onderwerp over gegaan.

Het lot heeft ingegrepen. mske zal met de vrouw niets meer te maken moeten hebben wegens … kort gezegd: “er was ook een reukske aan”.