mske had in haar kinder- noch jeugdjaren een eigen plekje. De slaapkamer gebruikte moe om haar winterdekens te stockeren. In de kleerkast hingen en lagen kleren en verder was er niets. Het nachttafeltje dat hoorde mske toe. Maar dat had geen schappen. Eerst waren er twee, maar toen de boosaardige bij mske kwam slapen moest ze er natuurlijk eentje afgeven. En dat ene nachttafeltje zonder schap dat maakte dat moe altijd van haar oren maakte dat mske slordig was. Probeer maar orde te houden in een bakske van 50x50x50 met de deur vooraan.

In de school was dat het zelfde probleem. Alle boeken en schriften en wat nog allemaal moesten verdeeld worden tussen de bank en de boekentas, want thuis was geen plaats voor mskes boeken. Dus weeral “slordige ms”. Maar die twee, bank én boekentas, puilden uit met zaken die anderen thuis op hun buroke konden laten liggen. En mske sleepte dag na dag al die kilo’s boeken over en weer.

Op een dag, mske was 16, zocht ze iets in haar boekentas dat ze niet vond en ze had er ineens zo meer dan genoeg van, maar zo meer dan genoeg van dat ze in de klas onder de les het ding begon uit te mesten. “Wat is’t ms” vroeg de lerares “ga je grote schoonmaak houden?” mske antwoordde niet. Dat was dat mens die alles aan moe ging overbrieven, dus zweeg mske liever. Nu denkt ze dat het de enige was die ook maar iets of wat van de situatie begreep en probeerde er iets aan te doen, maar in die tijd kon mske haar wel tegen de muur plakken.

De lerares keek raar op toen ze zag welke boeken mske uit haar tas haalde en zei: “maar waarom sleep je dat mee? Die les heb je vandaag toch niet.” “Omdat ik thuis geen plaats heb” gromde mske.

Na het volgende oudercontact zat het er niet op, maar zei moe dat mske maar de bovenkant van de tellerkast in de vestiaire moest leegmaken en daar haar rommel leggen. Die bovenkant was dan een vlak waar normaal de mutsen, de wanten en de sjaals op lagen.

Het eigenaardige is wel dat er daarna nooit nog iemand in de school iets over slordigheid gezegd heeft.