Er was een tijd waarin mske probeerde zo onopvallend mogelijk door het leven te gaan. Niet opvallen, niks doen wat de aandacht van de mensen kon trekken. Op een zekere manier lukte dat niet al te best als Zus mee was. Daar kunnen we ook nog sterke staaltjes van vertellen.

Eigenlijk lukt dat nu ook niet al te goed meer. En het kan mske geen moer meer schelen. Dat ze denken wat ze willen. mske weet ook niet wanneer het gaat toeslaan. Een simpel uitje naar de Lidl lijkt al een uitdaging. Zo bleek vorige zaterdag. Buiten hun wekelijkse voorraad cola kopen ze normaal niets in de Lidl, maar nu had mske daar snel een doosje met verbandstrips genomen. Ze deponeerde het doosje op de band achter de karrevracht van de dame voor hen. Ze had er natuurlijk het voorziene afscheidingsbalkje voor gelegd.

Slow keek naar het arme doosje dat daar zo alleen op die band lag, keek naar het balkje, greep een tweede balkje en legde ze zeer esthetisch, doosje in het midden geflankeerd door beide balkjes op de band. De man achter mske grinnikte. De kassierster zag het maar die vond het maar verdacht, want ze heeft zo snel als ze kon Slow’s kunstwerk uiteen getrokken.

Kennen jullie de uitdrukking: “Daarmee kan je overal één keer komen”?