« …
Toen ze dan in Tienen eindelijk de oplossing vonden voor “het ding” besloot mske in te grijpen en ze besloot dat Slow niet meer moest gaan werken. Hij ging dan maar naar de avondschool zodat hij achteraf bij in de zaak kon stappen. Zaak die ze gingen uitbreiden tot meer dan alleen maar administratie. mske gooide de Fontex buiten, die had ze toch niet meer nodig, vond ze. Vorig jaar was het al snel gepiept. Ze vond een nieuwe klant voor een andere bedrijvigheid. Dat liep af toen die kerel na drie maand ging vertellen hoe mske haar planning moest indelen. Geld of geen geld maar “geen compromissen meer” had mske besloten.

Ondertussen had ze echter een minuscuul klein klantje. Ze heeft er meerdere, maar deze speelt een bepaalde rol, vandaar dat we hem vermelden en we zullen er later ook nog wel een postje aan wijden.

mske merkte dat Meneer Sloddermans terug meer en meer dossiers bezorgde. En toen het minuscule klantje eind juni ineens uitgroeide tot de dikke klant kreeg mske ineens zoveel dossiers van Meneer Sloddermans dat het uitzichtloos leek.

Als we stellen dat 14 dossiers per week een dikke fulltime is en als we dan zeggen dat er in de drukke zomermaanden zo een 23à29 per week bijkomen, dan is het plaatje wel volledig zeker? Maar mske wou niet klagen. Ze dacht aan die periode van te weinig en wil nu zo snel mogelijk alle achtergebleven zaken, badkamer incluis, geregeld zien.

Het resultaat was te verwachten. Meneer Sloddermans heeft minder werk en zoekt een bezigheid. Na drie jaar zonder herfstkuren was het dit jaar weer prijs. Hij begon op te bellen. Zouden we dat stalken kunnen noemen? Dan telefoneert hij. Neemt mske op, dan geeft hij orders om voorrang te geven aan dit of dat dossier en daarna zaagt hij dat de oudste nog niet gedaan zijn. En dan zegt hij dat hij wil dat ze van week tot week opvolgen. Dat is haalbaar in de winterperiode, maar niet nu.

Neemt mske niet op, dan laat hij een kwartier rinkelen om dan af te leggen en dan onmiddellijk opnieuw te bellen. Om dat oeverloos geleuter en getelefoneer tegen te gaan heeft mske eergisteren en gisteren een dossiermarathon gehouden want ze had deze week iets eigenaardigs bemerkt. Ze kreeg namelijk een eigenaardig gevoel, echt angst kan je het niet noemen, al leek het er wel op. Telkens als er een auto stopte begon haar hart begon te bonzen en klopte in haar keel. Bovendien hoorde ze soms de bel – die kapot is. Ze heeft geen zin om er weer met de gynecoloog of de dokter over te spreken als het alleen maar aan Meneer Sloddermans te wijten is.

Helemaal gerust kan ze nu nog niet zijn, zolang de dossiers niet van week tot week terug bij hem zijn zal hij blijven bellen, maar hij kan toch niet meer zeuren over de oudste die niet gedaan zijn.

Wat zei hij vorige donderdag? Hij zei: “Mevrouw S, ik heb U altijd voorrang gegeven bij de verdeling van het werk …”

Zou je daar nu niet van achterover vallen?