Zoiets overkwam mske jaren geleden, het lijkt intussen wel een eeuwigheid.

Op een namiddag werd er gebeld. Het koppel had een hond aan de riem, hond van hetzelfde ras als mskes honden. “Wij hebben die in het veld gevonden” zei de man “en ze zegden dat jullie er ook hebben”. Die hond was niet mskes hond en ze zei dat dan ook. “Jamaar” ging de man verder “één minder of meer, dat doet er niet toe”.

mske probeerde hem zelfs niet aan zijn verstand te brengen waarom het er wel toe deed; ze zei gewoon dat ze de hond niet wou bijnemen omdat een vreemde hond in een roedel brengen, wel degelijk om problemen roepen is. De man werd boos en vroeg zich af wat hij met dat beest dan wel moest doen. mske legde hem uit wat men in normaal geval met zo’n beest doet.

Ineens kwam er een valse blik in de ogen van de man, hij snepte de karabijn van de lijn los, de hond liep de camping op, en de man zei: “Kom lieveling, wij hebben onze plicht volbracht”. Ze stapten in de auto en keken niet meer om.