Op een avond werd er gebeld. De man, die mske niet kende, stond daar ook met een hond van hetzelfde ras. Hij had die al zwervend in het veld gevonden en bracht die even naar huis. Alleen … hij was niet van hen. mske belde even naar het politieburo. De politiemensen in het Wat-was-dorp waren dierenvrienden en vingen loslopende honden op tot de eigenaar verscheen of tot ze hem verder moesten plaatsen. Maar het was weekend en ze werden doorverwezen naar het overkoepelend orgaan. Het was al niet erg naar de zin van mske dat ze daar moest bellen want daar waren -en zijn- ze enorm arrogant. En ja, het was te verwachten. Het antwoord luidde: “breng hem naar een asiel hé madam”. Maar “madam” had die hond niet gevonden. “Madam” gold als oplossing voor problemen die een ander had. De man met de hond zei dat hij er wel zorg ging voor dragen.

Een uur later stond er iemand anders aan de deur … mét de hond. Hij had die al zwervend in het veld gevonden en ze zegden dat mske … De man ging er dan wel zorg voor dragen.

De ganse nacht, maar dan ook de ganse nacht, op alle uren werd er gebeld door mensen die die hond zwervend hadden gevonden en er uiteindelijk voor gingen zorgen tot maandag. De zaterdag in de dag, de nacht en de zondag bleef het rustig.

Ex en mske trokken op onderzoek uit. Na navragen kregen ze een adres waar er ook zo een hond bleek te zitten en ze togen daarheen. Die mensen hun hond was thuis. Maar de vrouw vertelde dat er nóg een was, 100m verder, je weet wel, van de man die voor de trein gesprongen was.

Ex en mske togen naar die woning en vonden de deur van de kennel open. Het vermoeden was er snel! De buren, het gehuil en gejammer van de hond beu, hadden de deur open gezet. Zo hadden zij hun rust. Dat een ander zijn rust nodig had, bleek die mensen niks te deren.

Op maandagochtend belde mske de plaatselijke politie, die vertelden dat iemand de hond die ochtend al bij hen had binnen gebracht.