“Ik heb gouden oorbellen” mailde mske naar Zus. Zus’ interesse was gewekt, ze vroeg: “gekocht, gekregen, …?” mske legde uit: “Weet je nog? Wel, we gingen op stap en Slow zei: “neem dat goud mee, je weet nooit in die winkelkes achter het station.”
Op die manier had mske in 1997 gouden juwelen, die ze niet meer droeg, omgewisseld voor één van haar halskettingen.

En mske schreef verder dat die juwelier dat goud had gewogen en had gezegd dat hij liever had dat ze er iets anders voor nam, dat ze er dan meer van kreeg. Dat dat eigenlijk de bedoeling was, had ze hem al verteld en hij legde de waarde vast op 220 à 250€.

mske, die nog steeds haar zilveren oorringskes in had, toonde welke oorringen ze zou willen. Maar daar hing geen prijs op. En toen vroeg de man: “wil je niks bijleggen?” mske zei: “liefst niet”. Ze kon toch niet uitleggen dat ze die dingen wilde omruilen omdat ze komaf had gemaakt met hun verleden. “Wel” zei de man “die kosten eigenlijk 230€ maar je krijgt die 5€ van mij”.

Dat kan hij natuurlijk gemakkelijk zeggen, maar in elk geval, mske heeft wat ze wou hebben.

“Kan je foto’s zien?” vroeg mske nog in de mail “anders laat ik Slow een foto maken van mijn oor”.

“Niks foto” antwoordde Zus “ik wil die in het echt zien, ik kom donderdag af als dat past”.

Zodoende mogen wij Zus vanavond verwachten.