Toen Slow en mske de bomen aan het planten waren, kwam Buurboer ineens de berg afgestormd en zei iets over grote werken. En mske antwoordde dat ze er toch iets moesten mee doen, met die berg en dat het einige wat je er kon mee doen was, kippen op zetten. “Kippen” zei Buurboer bedenkelijk “dan ga je ambras krijgen met alle geburen”. mske keek heel demonstratief rond naar alle geburen en zei nogal sec: “ambras ah ja? En waarom?” “Kippen eten ook alles op van de buren” zei Buurboer en wees met zijn kin naar de tuin van Buurnaast. “Ocharme die man” besloot hij. mske trok haar fronswenkbrauw omhoog en zei:”Mijn kippen hebben altijd op het mijn stuk gezeten en zijn daar nooit levend afgeweest”. Buurboer voelde nattigheid en zei dat ze wel zouden zien. “Wel ja” dacht mske “we zullen zien”.
Buurboer ging normaal alle weekends verkeren naar zijn vriendin, maar de laatste weken is hij thuis. Slow had al geopperd dat het af was.

Buurnaast die woont officieel hier naast maar komt hier alleen maar zijn was te drogen hangen, verder zit hij altijd bij zijn vriendin. Dat de struik, die er nu al drie jaar uit zichzelf op die berg groeide, alle jaren afgehakt is op een brute manier, doet mske vermoeden dat de aanplant hetzelfde lot te wachten staat, maar dàt zal dan toch een staartje krijgen, zeker dat, buiten Boernaast, de achterburen de enige zijn die aanpalen en die zijn bitter weinig van zeg en bemoeien zich met niemand.

En dat, in het wat-was huis, mskes kippen, eenden, pintanen telkens op haar eigen stuk werden doodgebeten, doodgeslagen en gepikt, dàt heeft ze ook aan Buurboer’s neus niet gehangen.

We zullen effectief zien.