Er was een tijd dat mske zich afvroeg hoe het mogelijk was, dat ze constant met cariës zat terwijl ze niet snoepte. En telkens mske naar de tandarts ging was moe razend omdat ze weer zoveel moest uitgeven aan tandartskosten en mske moest maar eens leren minder te snoepen.

Er was geen snoep bij moe thuis en bovendien was mke nu niet bepaald gek van die plakkerige troep en bovendien was mske een fervent tandenpoetster. In die mate dat moe telkens smalend zei dat mske weeral eens haar plansier aan het schuren was.

“Hoe verklaar je dat?” vroeg mske vele jaren later aan een tandarts. “Niet moeilijk” zei die “de zuurtegraad en de samenstelling van je speeksel hebben daar een grote rol in”.

Ja làp!