Toen de uitnodiging voor het boekenfestijn in de bus viel dacht mske: “Kortrijk is toch wat ver”. Bij nader inzicht dacht mske: “Maar eigenlijk is het een goed excuus om naar Kortrijk te rijden en de kennismaking van de kerstperiode nog eens over te doen”.

“Boekenfestijn?” zei ze “ik lees geen boeken. Maar het is een goed excuus om de kennismaking van de kerstperiode nog eens over te doen”.

Dus spoorden Slow en mske naar Kortrijk. Over de treinreis ga ik het later nog eens hebben, want ik vertel graag ik stukken en brokken.

Uiteindelijk was het verre boekenfestijn toch de moeite waard, want mske vond er “Synir duftsins” van Arnaldur Indriðason, maar dan in ’t Vlaams. En daar was ze toch al langer naar op zoek. En daar bovenop nog een paar boeken van haar favoriete schrijvers, die ze nog niet had gelezen. Het kon niet op.

Ze had geen mandje genomen omdat ze toch geen boeken ging kopen. Bij de kassa bleek dat mandje echter boordevol te liggen. “Oei” dacht mske “heb ik zoveel gekocht”, maar proportioneel gezien was daar één derde van haar bij en Slow had zijn frakske daar ook in gefoefeld, maar daar konden mske en zij niks over zeggen, want Slow had dat mandje op tijd en stond gedragen.

En dan, ja dan, boeken kijken en kopen maakt dorstig en ze zetten zich ergens op een terras om iets te drinken en daar zijn ze niet meer weggeraakt. Nochtans, de klok van het station van Kortrijk heeft al die uren recht voor mskes gezicht gehangen.

En vanmorgen had mske zo dorst, maar zo dorst. Ze zei: “dat zal van die nootjes geweest zijn”.