Die toren van Wilmarsdonk moest ergens tussen de containers staan. En ja, ze zagen hem. “Hier naar links” zei mske. Maar waar was die toren nu? “Rechts van ons” zei mske weer. “Zie dat we er nog uit geraken hé!” zei Slow “die haven is verschrikkelijk”.

“Hier links van ons” zei mske. Slow stopte. Daar stond hij werkelijk maar er lag nog een lap grond tussen met een omheining er rond. Ze namen enkele foto’s en Slow bedacht dat hij kon trachten er aan de andere kant dichter bij te geraken. Maar die andere kant … mochten ze daar wel op? Er stonden geen verbodstekens, dus vooruit.

En werkelijk. Hij staat daar, heel alleen achter zijn afrastering en mske heeft de indruk dat ze hem aan zijn lot overlaten, net of er gewacht wordt tot hij het zelf begeeft. Het poortje was los en ze konden tot helemaal bij de toren.

Ze namen nogal veel foto’s, niet altijd mooi om zien in zijn verval, maar hier op het blog zetten we hem op zijn best.
 
Het gaat niet om een kerktoren maar om wat hij vertegenwoordigt.