Het was, door het voetbal van vorige week, toch al twee weken geleden dat Slow en mske het voor de eerste keer zagen. Een lief spotje met een lief muziekske. Slow had gevraagd: “welk liedje is dat nu?” mske zei: “ik ken het maar ik kan er nu zo niet opkomen”.

Gisteren waren ze er daar terug mee. De beestjes lopen doodleuk allemaal samen op het juiste ritme richting auto en zitten zalig in die koffer. En dat met dàt muziekske. “Wat zou dat nu toch zijn” vroeg Slow weer en ineens zong mske mee, zo van: “toemtoem Johnny de weg marsjeert, naar huis, naar huis …” en ze stopte. “Tja” zei ze tegen Slow “Johnny gaat dus naar huis en ik heb het hier ergens”. Ze wist niet of het nu op plaat of cassette geweest was, maar hoe heette het ding nu toch? “Weet je” zei ze “er heeft ooit een Vlaming dat gezongen ook” en ze brak er haar hoofd nog verder over.

Na Cold Case, wie mske kent weet dat ze altijd antwoorden op vragen moet hebben en liefst “nu”, na Cold Case dus, zocht ze op google en dat ging heel rap. Efkes “Seat Altea” ingetikt en daar had je het al! Een forum en daarop de vraag die Slow nu al twee keer gesteld had: “welk liedje is het nu toch?” Met antwoord natuurlijk.

“Zie je wel” zei mske “dat Johnny naar huis gaat” en ze wees op de titel. Blijkbaar is het een soortement evergreen want het werd door verschillende artiesten uitgevoerd. Nu wou ze nog weten welke Vlaamse zanger dat ooit had gebracht. Maar aangezien ze nog een pakske werk had en er met al die Johnny’s wat achterstand in haar planning was geslopen zette ze dat maar efkes uit haar gedachten.

Toen ze om één uur vannacht de pc afsloot popte het antwoord ineens op.

Ze neuriede het liedje terwijl ze naar boven kloefte op haar klompen en zei tegen Slow die onderaan de trap stond: “ik wéét het”. “Wat weet je?” vroeg hij. “Dàt” zei mske en toemtoedoemde het liedje, terwijl ze de laatste drie treden opstapte. Daar draaide ze zich om en vervolgde “Bovendien weet ik wie het vertaald heeft”. Slow keek naar boven en zei “wie?” “Géén Vlaming” zei mske “een Duitser”. mske kan er zo soms wat de spanning in houden zodat Slow zei: “een Duitser?” “Yep!” zei mske “Freddy Breck”. Ze zwaaide haar been zodat ze een kwartslag draaide en marcheerde al zingend naar de badkamer die er nog geen is. Slow volgde, ging naar bed en toen stapte mske al zingend over de overloop: “Wenn Johnny den Weg zurück marschiert, nach Hause, nach Hause” en toen ze door de deur van de slaapkamer stapte, schalde ze: “ruft die Stadt: Hoera, der Johnny ist wieder da!”

“Oei” zei ze “het venster staat open” en dook het bed in.

De verdere avonturen van “der Johnny” zijn niet voor het blog, maar wie wil weten over welk deuntje we het hebben -maar pas op want het gaat in je hoofd zitten-hier is het.