Het zal zo ongeveer putteke nacht geweest zijn, als ik me stilaan begin te realiseren dat het blijkbaar tijd werd voor het nachtelijk wandelingetje over de overloop. Ik probeer mijn ogen open te krijgen. Dat is nodig om over die halve passerel te lopen, anders totter ik er over. Maar dat weet iedereen al.

En als ik daar over loop hoor ik het geluid al en dat zonder hoorapparaat. Er loopt ergens water in huis. De kraan van Lucs lavabo stroomt als een wildwaterrivier en die staat nochtans dicht.

Mijn eerste gedacht is: “Hoe lang is dat al bezig?”

Mijn tweede gedacht: “Rap Luc halen”.

Lucs eerst uitgesproken gedacht is: “Hoe lang is dat al bezig?”

Putteke nacht kunnen we dus beginnen met het ontmantelen van die scheve lavabo. Gelukkig hebben we ondertussen al enige ervaring.

Dichtingsringen hebben we nog genoeg. Dat is natuurlijk niet direct aan de orde, die nacht. Dat kan wachten tot klaarlichte dag. Maar ik verzucht weer, net zoals de vorige keer:

Misschien hadden we er ooit beter gewoon kastjes onder die lavabo’s laten zetten, zij het dan op maat gemaakt, dan moesten we gewoon die deurtjes openen om aan die hoekstopkraantjes te geraken.

En dan liggen we wat later terug in bed, bedenk ik dat ik klaar wakker ben, dat ik de slaap niet meer ga vatten en dat ik er op zondag vroeg uit moet voor de boekenmarkt.

En wat doet Luc zo om 2u30 ’s nachts. Hij gooit het laken af, gooit zijn benen uit bed en zegt: “Ik ga beneden mijn turnoefeningen voor mijn rug doen”.

En dat doet hij.

Het zal zo ongeveer putteke nacht geweest zijn, als ik me stilaan begin te realiseren dat het blijkbaar tijd werd voor het nachtelijk wandelingetje over de overloop. Ik probeer mijn ogen open te krijgen. Dat is nodig om over die halve passerel te lopen, anders totter ik er over.

En bij het eerste streepje licht denk ik al: “Licht? Wat licht?” Want ja, zoals gezegd wordt de straatverlichting hier gedoofd tussen 23u ’s avonds en 5u in de morgen, behalve in het weekend. Enkel met volle maan is er enig licht te zien. Zodoende hoort het pikkedonker te zijn. Maar in halve slaaptoestand denk ik dan: “Ach ja, weekend”.

Nog een stapke verder in het proces om wakker genoeg te zijn realiseer ik me dat het geen weekend is, het is gewoon een nacht tussen een woensdag en een donderdag. En dan gaat er een lichte vorm van alarm af van: “Iets is hier niet pluis”.

In een flits zijn mijn ogen volledig open en zie ik de groene weerschijn achter het bed. Die loopt over de volledige breedte van de muur en ik denk: “Wat is dat?” Ik ben ineens klaar wakker, gooi mijn benen uit bed en ga in één ruk rechtop zitten.

Plots steekt daar ineens een wezen zijn kop boven de bedsponde uit, als was het door mijn beweging opgeschrikt.

Nu zou ik nooit denken dat de dapperste aller Galliërs ben, maar ik zit wat raar in elkaar. Bij zulke toestanden neemt mijn automatische piloot -zoals ik dat noem- gewoon over.

Ik realiseer me wel dat ik niet droom, dat ik wel degelijk wakker ben en dat wat ik zie er echt wel te zien is.

Dus stap ik uit bed en zie dat ook het wezen rechtop gaat staan, daar achter de bedsponde. Kijkt die nu naar mij? Of niet? Of houdt hij zich stil? Ik houd mijn adem in. Ik neem mijn telefoon -het kopkussen is te zacht en mijn sloefen zitten aan mijn voeten- en zachtjes en stil schuifel ik richting deur. Dat figuur beweegt ook.

Stapje voor stapje, schuifel voor schuifel, ga ik verder maar stapje voor stapje, schuifel voor schuifel komt de indringer nader. Ik houd mijn telefoon klaar voor de confrontatie.

En nét als ik hem een pets op zijn toot wil geven met mijn telefoon valt mijn nikkel. Ik zie als het ware het licht.

Ik wéét wie daar staat. Ik wéét waarom die daar staat. Ik wéét ook wat die daar doet.

Ik houd mijn adem niet langer in. Ik draai mijn rug naar de indringer, zet een grote stap terug naar de kopsponde van het bed, waar op het nachtkastje de oplader van mijn hoorapparaat staat.

Die is niet goed gesloten en werkt als een filmprojector. Met een streepke groen licht van maximaal twee millimeters uitvergroot geeft dat een gigantisch effect op die witte muur.

Ik sla die met één mep dicht … maar dan niet met mijn telefoon en wandel alleen over de overloop naar de badkamer.

Ik stap uit de auto, open de poort en mijn mond valt ook open -allee dat veronderstel ik toch- en was dat niet zo dat deed ik hem toch open om te zeggen: “Het is wéér van dat!”

Want boven, op de ruit van de overloop, heeft weer een uil zijn silhouet achter gelaten. Dat is nu de vierde keer. De eerste keer in augustus 2011, de tweede keer in juni 2018, de derde keer in augustus 2019. En nu dus weer.

Een foto nemen, dat zei ik elke keer opnieuw, is quasi niet mogelijk. Er komt wat foefelderij met achtergronden e.d. bij kijken. Deze moest ik nemen, buiten vanaf de poort. Van binnen naar buiten zat ik tegen de zon in te kijken en kreeg ik enkel een wazige veeg.

Zelfs deze foto was niet bepaald duidelijk, zodoende ging ik wat spelen met toon en contrast en bij het bekijken van het resultaat vroeg ik me af: “Zijn het wel uilen?”

Zie ik daar geen snoet van iets anders? Een vleermuis? Of buigt de uil het hoofd bij de impact?

Dat kan ik, als ik er zin in krijg, eens op mijn gemakske gaan uitdokteren. In elk geval heb ik wel al uitgedokterd dat vleermuizen dan wel een ingebouwde sonar hebben maar dat die niet werkt bij gladde verticale oppervlaktes … zoals een ruit dus.

Wat lees ik nu weer? Om van achterover te vallen, ware het niet dat ik bij het lezen nog in bed lag.

Inderdaad, ik overloop de kranten al bij het ontwaken in bed. Eens beneden begint Luc te vertellen, die mens heeft me dan ook al de ganse nacht niet gezien en bovendien heeft hij dan honger en wil ontbijten.

Soit. Om van achterover te vallen is het nieuws dat veel Belgen de grens over trekken om hun haar te laten doen¹, zelfs van uit Neerijse alstemblieft.

Mijn eerste gedacht? Ze gaan nog wat rondhossen en op die manier mogelijk nog wat blinde passagiers van hot naar her verspreiden.

Tweede gedacht? Is dat nu écht het belangrijkste op dit ogenblik? Dat hun haar goed zit?

Ik weet niet wat voor soort mensen wij zijn, maar wie dit blog volgde weet dat kappers en ik geen goede combinatie vormen. Ik trok dan ook, nu bijna twee jaar geleden, voor de laatste keer de kappersdeur achter me dicht.

Nu is het lang en ik steek het op. En eerlijk? Dat bevalt me uiteindelijk beter.

Luc dan? Moet die niet naar de kapper? Toen Lucs kapper op pensioen ging, heb ik twee keer zijn haar geknipt … met de daver op mijn lijf omdat ik bang was dat het fout zou gaan. Het groeit dan wel bij, maar toch. In die tijd deden we de evenementen nog. Hij is dan een paar keer bij mijn toenmalige kapper geweest maar dat beviel ons geen van beiden. Ons haar werd kort, te kort, bijna zoals met een tondeuse zonder hulpstukken.

Sedert ons pensioen doe ik nu ook Lucs haar, nu met de tondeuse maar met een hulpstuk op een bepaalde stand. Het moet echt geen broske zijn.

Soms vergaten we het zodat hij er weer als een apostel ging uitzien. Nu staat de privé kappersafspraak in de agenda: elke maand op de eerste met een herinnering.

En wij zijn alle twee content … dat ons leven niet bepaalt wordt door de stijl van ons haar.

¹ Het Nieuwsblad

Vanaf 1 januari zijn wij verplicht rookmelders in huis te hebben. Niet dat ze gaan controleren daar niet van. Maar dat kennen we. En voor de verzekering is het ook niet verplicht. Dat kennen we ook. Wie zou de eerste zijn die het gebrek aan rookmelders zou aankaarten? Juist ja, zij die dat zouden gaan gebruiken als hun paraplu.

Ben ik nu tegen die rookmelders? Ik heb daar niets op tegen, ik ben zelfs pro, alleen slapen wij het hele jaar door met het venster open en slaap ik zonder mijn hoorapparaat.

Wat heeft dat er mee te maken? Wel, enkele weken geleden daverde Landen op zijn grondvesten, want twee avonden na elkaar, rond het uur van tienen, waren hier een zwerm F16’s erg laag over komen vliegen¹.

Ik heb die niet gehoord. Ik zou daar zelfs helemaal niets van gehoord hebben mocht Luc niet, de tweede avond, net naar bed gekomen zijn, waardoor ik half wakker werd en me afvroeg of ik nu een vrachtwagen met bieten hoorde en hij antwoordde: “Neen, dat zijn F16’en”.

Rookmelders dus. Waar plaats je die? Volgens wat wij lazen zou een drietal volstaan: ene op de overloop, ene in de woonplaats en ene in de eetplaats. De brandweer wou wel eens langskomen om advies te geven, maar wij wilden op trot en zouden niet thuis zijn.

We hebben het zekere voor het onzekere genomen. Er hangen er vijf waarvan er ene in de slaapkamer zélf. Ik zal toch wel iets horen zeker als die, zo goed als, boven mijn hoofd gaat blèren.

¹ Het Laatste Nieuws

Gisteren morgen, de ochtend na de vorige …

Met een “Wat is dat?” schrik ik wakker uit een diepe slaap. Een hond zo dichtbij?

“Een duif” zegt Luc en ik maar klagen omdat ik het ochtendgezang van de vogels niet meer hoor.

Niet dat het zo ontieglijk vroeg was, maar toch te vroeg naar mijn normen.

Slaapdronken waggel ik, de duif verwensend, over de overloop.

“Zonder hoorapparaat hoor ik die meestal niet” zeg ik terwijl ik terug het bed in klauter.

“Ik denk dat die op de vensterbank zat” zegt Luc.

Geen hond? Een duif? Ik geloof dat wel … maar dan moet ze toch minstens een megafoon gehad hebben.