Het was een week na mskes verjaardag dat ze de gemiste oproep zag. Ze was blij en belde onmiddellijk terug. “mske kind” zei de stem “ik was je verjaardag niet echt vergeten, ik had er alleen niet meer aan gedacht”. Maar dat kon mske niet deren, ze was blij de stem nog eens te horen, blij, blij, blij … En ze praatten wat bij.

En ineens zei de stem: “mske, ik moet je toch nog iets zeggen”. “Oooh neen” dacht mske en ze herinnerde zich het telefoongesprek van vorig jaar. “Niet over … ” begon ze. “Jawel” zei de stem “die mens ziet daarvan af en als je eens na 21u zou bellen, dan is zij al naar bed. Het is toch je vader.”

Alle blijheid vlood weg, het werd gewoon bitterheid toen mske zei dat ze er nog niet over dacht en het borrelde weer allemaal zo wat omhoog. “Nu, dan zal ik er niks meer over zeggen” zei de stem, maar dat had die vorig jaar ook gezegd.

Volgende verjaardag zal mske niet meer blij zijn als ze het nummer ziet. Als het over een gemiste oproep gaat, zal ze niet terugbellen en als ze het ziet terwijl het rinkelt, zal ze niet opnemen.

Misschien, heel misschien had mske nù wel niet zo bruusk gereageerd op de stem, moest ze die ooit in het verleden horen zeggen hebben: “jij bent toch haar vader”.