Ze zijn er weer.

Ongevraagd en ongenodigd, maar ten zeerste welkom. Het is een mysterie op zich, zoiets dat je normaal gezien op Kulleprul zou kunnen steken, maar voor zover we weten heeft Kulleprul nog nooit buiten streken uitgehaald.

Streken? We kunnen het deze keer niet echt streken noemen. Het is een mysterie op zich, maar ergens is het een geschenk, een teken van iets mooi.

Al die vijf jaren ligt onze berg erbij, zoals hij er indertijd bijlag: onmogelijk! Onmogelijk om er een tuin van te maken. Zolang er geen vastomlijnd plan over die berg bestaat, zal die dan ook zo blijven liggen.

Vorig jaar echter, zo rond deze periode, zag mske ze komen, daarboven op de berg en dacht: “gladiolen? Dat kan toch niet”, maar het waren wel degelijk gladiolen. “Na de bloeitijd haal ik de bollen er uit” dacht mske, maar vergat het.

Dit jaar valt er hier wat tegen, daar wat tegen, maar de gladiolen kwamen terug. Deze morgen zag mske ze in bloem staan. Ze staan dan wel met hun kopkes naar de kerk in onzen achterhof te kijken, maar ze zijn er weer. “Na de bloeitijd haal ik de bollen er uit” dacht mske en heeft het nu opgeschreven op een lijstje van dingen die ze nog moet doen.