Het is niet van gisteren, ook niet van eergisteren. Het kan al een week, misschien twee geleden zijn, dat ze door het veld liepen op één van hun verdere stapkes, toen Slow ineens zei: “daar staat er één!” mske keek maar zag niks. “Daar, een onweerkanon” wees Slow, ergens boven het talud uit “Dat zie ik niet hoor” zei mske, die bijna 30cm kleiner is dan hij.

Schrikkanonnen om stelende vogels weg te houden zijn hier wel meer te zien maar een onweerkanon … en zodoende stapte mske terug bergaf waar het talud niet zo hoog was en aan de rand van de boomgaard zag ze nog net het schouwke -of noemt men dat nu de loop- van het kanon. Het stond achteraan de boomgaard. Gezien de prijs is het niet verwonderlijk dat ze dat niet voor aan de weg zetten natuurlijk.

Ook natuurlijk was er geen kat te bespeuren. En nog natuurlijk weet mske wel dat er mensen zijn die er hun hand niet voor omdraaien om over het goed van een ander te lopen of poorten open te maken om te gaan neuzen of verbodsbordjes negeren, maar dat is bij mske tegen haar principe: “wat mijn is mijn is, maar van dat van een ander blijf je af”.

“We zullen nog eens terug komen tegen de pluk” zei mske “dan kunnen we vragen of we ’t eens van dichtbij mogen bekijken”, want een simpele vraag heeft al meer poorten geopend dan stiekem gedoe. Al hing er aan deze boomgaard helemaal geen poort, noch stond er een afsluiting.

Enkele kilometers verder, toen ze al eens linksaf waren gegaan, zagen ze het wel volledig, maar dan was het natuurlijk te ver af om er een deftig fotooke van te nemen.

Ding, je intrigeert ons!