In een tijd heel lang geleden speelden Broer en mske eens spook. Gewoon niks speciaals, wat met hun armen wijd open lopen terwijl ze “boe-oe-oe” zegden en met hun ogen rolden.

Dat spook spelen was gevaarlijk zei va en hij vertelde over heel lang geleden. Of het waar is of niet, dat weet mske niet. Waarschijnlijk heeft va het ook van horen zeggen … afin, hij vertelde dat er ooit lang geleden een man regelmatig ’s nachts naar huis moest langs een wegeltje achter het kerkhof van va’s geboortedorp en dat zijn maten poogden hem angst aan te jagen door telkens over spoken te beginnen.

De man echter beweerde dat hij van hel noch duvel bang was. Zodoende besloten de anderen om hem eens de daver op zijn lijf te gaan jagen door aan het kerkhof te gaan spoken. Zo gezegd, zo gedaan. Op het ogenblik dat de man aan het kerkhof passeerde sprong er ene met een laken over zijn kop voor hem en riep ook: “boe-oe-oe”.

De man heeft het spook dood geslagen.

Of het spook met zijn armen open liep werd in het verhaal niet vermeld. Wel wist va te zeggen dat er een kruiske gezet was buiten de kerkhofmuur, waar het spook stierf. mske heeft dat kruiske nooit gezien, maar nu ze aan dat verhaal denkt, denkt ze ook dat ze misschien eens langs dat kerkhof kunnen passeren en dat wegeltje zoeken.

Pas op hoor spoken, wij zijn ook niet bang.