“Vandaag geen verhaaltje” zei mske woensdag “want wij gaan op berenjacht”. De ontgoochelde gezichtjes van Amke en Ella veranderden in vraagtekens.

Voor diegenen voor wie het ook een vraagteken is, de berenjacht is een simpel verhaaltje waarbij de toehoorders betrokken worden. De handen “stappen” op de knieën. De verteller zegt een zinneke dat het gehoor moet herhalen. Liefst samen. Maar dat vlotte precies niet goed, want Ella wachtte telkens tot Amke had herhaald om het dan ook nog eens te zeggen, maar wat zou dat. Als ’t maar leuk was.

Het verhaalke zelf is simpel, zoals gezegd. We gaan op berenjacht en onderweg moeten we door een rivier, door een moeras en over een berg om een slapende beer in een grot te wekken en dan, in plaats van de beer te jagen, weglopen en terug mogen keren over die berg, door dat moeras en door die rivier, maar dan wel op een loopke.

Enkele fragmenten van onderweg:

We komen aan een moeras.
We komen aan een moeras.
We komen aan een moeras.
Wat is een moeras?

 
En in het teruglopen aan de berg gekomen:

We moeten er over.
We moeten er over.
We moeten er over.
Kan een beer klimmen?

 
En aan het moeras gekomen:

We moeten er door.
We moeten er door.
We moeten er door.
Zakt een beer daar niet in?

 
En uiteindelijk aan de rivier:

We moeten er door.
We moeten er door.
We moeten er door.
Kan een beer zwemmen?

 
mske weet niet meer hoeveel ontelbare keren ze het ooit met Zus en Zoneke deed en ze, alhoewel ze het zelf wel vanbuiten kenden, steeds opnieuw vroegen: “gaan we nog eens op berenjacht?”

Het verwonderde mske dan ook niet dat Ella, net voor ze ging slapen, stillekes naast haar kwam zitten en vroeg: “oma, gaan we nog eens op berenjacht?”