Zaterdagavond een telefoontje om te zeggen dat de afspraak voor zondag niet doorging.

Dus hebben Slow en mske er maar een luie zondag van gemaakt. Bij manier van spreken dan, want ze zijn wel de ganse dag bezig geweest.

Met wat ze bezig geweest zijn? Eigenaardig genoeg kunnen we dat voor Slow niet zeggen, een beetje dit, een beetje dat, cyclocross kijken.

mske heeft er van geprofiteerd om nog maar eens een maand blog te verhuizen. Straks zitten we een jaar op “wizzewasjes” en is het oude blog nog niet volledig overgeheveld.

Het was een zware maand, die maand. Een zwarte periode. Bij vorige verhuizingen moest ze soms stoppen omdat ze de pijn en het verdriet of de woede terug voelde opkomen. Dat was deze keer niet het geval. Er was het ongeloof. Iets dat haar toen niet was opgevallen, maar nu wel.

Je kan niet geloven hoe belachelijk sommige reacties zijn, hoe naast de kwestie, als ze het al niet over zichzelf hebben. En de anonieme die net op dat moment opdook. Een anonieme die op dat ogenblik verscheidene blogs teisterde en net op de meest intense berichtjes heeft gereageerd.

Nu pas ziet mske een patroon in al die anonieme reacties. Maar daar zullen we het later eens over hebben. Op een dag dat we eens echt vies gezind zijn. Of als het blog volledig verhuisd is en we het ook kunnen hebben over de vuiligheid die in die reacties gedumpt werd achteraf. En dan hebben we het niet over die ene die van zichzelf weet dat hij kaka is en kaka schrijft. Dat is infantiel. Die andere van die zwarte maand, die is gemeen en mske denkt “bekend”.