Dat Amke al heel vroeg begon te babbelen en sedertdien eigenlijk niet meer stil gevallen is, hebben we op ons blog al meermaals verteld.

Of we verteld hebben dat ze vorig jaar een nieuw spelleke had uitgevonden dat ze “letterkes noemen” noemde, daar hebben we nu zo direct geen herinnering aan. In elk geval, het ging er om dat je woordjes moest spellen en dat zij dan de woordjes zei. Het zal wel klaar en duidelijk zijn dat je niet moest afkomen met “jezuïetenkloostercel” of “puberjongerenakkevietje” maar woordjes als mama, papa, Ella, Amke, Slow’s echte naam, en nog zo enkele, die lostte Amke probleemloos op. Ook moesten allerlei woordjes voorgeschreven worden zodat ze al snel haar eigen naam schreef en ook wist dat bepaalde letters in meerdere woorden voorkwamen.

Nu zaten ze onder hun beidjes, Amke en mske, een doolhof op te lossen en omdat Amke de weg van het meisje had gevonden, schreef ze daar sierlijk “Amke” naast. En omdat mske de weg van het jongetje had gevonden moest ze daar haar naam bij zetten. mske schreef “oma”. Amke stond er bij en keer ernaar en toen mske de pen neerlegde keek Amke niet content en zei: “ja maar oma je moet daar nog Slow achter zetten”. Dat we al verteld hebben dat Amke, mske omaSlow noemt, daar zijn we dan wel weer zeker van.