Dinsdagavond zei mske: “en nu naar bed”.

Ergens halfweg de zetel en de deur naar de hal verstijfde Ella, zoals ze dat in tekenfilms vertonen, waarna ze zich parmantig omdraaide en uiterst elegant een handje op de leuning van de zetel lei en koddig zei : “iemand moet mij dragen want mijn tand is nog niet gezakt”.

En omwille van het schattigheidsgehalte van Ella met haar ene handje op de leuning van de zetel en de open vraag: “zou ’t pakken?” in haar ogen, zei mske: “allee vooruit, ik zal je dragen”.

Waar is de tijd dat Slow haar telkens naar boven droeg en ze even parmantig had verkondigd dat ze al groot genoeg was om zelf de trap op te gaan?