Het vrijge gevogelte van de Antwerpse Zoo is helemaal niet bang. In die mate dat ze op minder dan één meter van Amke en Ella dierven komen. Ella vond dat wel leuk. Tót …

Ze hadden honger en hapten in de broodjes die Slow en mske mee hadden en de eenden stroomden toe. Massa’s eenden! Allee toch een stuk of tien. Dat was geen probleem voor Amke want ze had haar broodje snel op. Maar Ella maakte zich drukker in het weghouden van die ene mus die trachtte bij haar op schoot te geraken om toch maar een kruimeltje te pakken.

Terwijl ze met haar ene handje het musje van zich afhield, strekte ze haar andere arm het broodje zo ver mogelijk van de mus weg.

“Hap” zei de eend en Ella wilde snel, snel de restant van het broodje in haar mondje proppen, maar dat mocht ze niet meer van mske. Vogelgriepen en vogelpesten e.d. indachtig zei mske “geef maar helemaal aan de eendjes”.

Ella houdt wel van eendjes, maar ze houdt ook van eten, maar ze heeft toch zo graag alles gezien.