Ella was toen op mskes schoot gaan zitten omdat die schijnbaar dat van die slakken niet doorhad, ze had mskes handen gegrepen en die in de juiste stand gebracht en begon de bewegingen te maken tot mske begon te zingen.

Vorige zaterdag weer. Ze klefferde op mskes schoot, bracht hun beider handen in de juiste stand en zei: “nog eens van de vlooien oma”. Ondertussen kende ze het liedje al bijna van buiten.

“En nu Slow” zei Ella. Slow die binnen tien minuten het nieuws wou zien zei: “ik haat zingen”. “Ik zal wel zingen” zei Ella. “Ik haat klappen” zei Slow. “Stop daarmee” zei Ella. “Ik haat stoppen” zei Slow. “Doe niet haatsmurf” zei Ella. “Ik haat haatsmurf” zei Slow.

Waarop Ella zich op zijn schoot zette en zijn handen in aanslag bracht. Ze begon te zingen en te klappen: “’twas nacht, ’t was nacht, ’t was nacht” waarop ze ineens in haar neuzeke koterde, waarop Slow onmiddellijk met zijn pink in haakvorm zijn neus omhoog trok.

Ella ging dubbel en kreeg de giechel. “Opnieuw” zei ze en ze begon te zingen. Maar Slow bracht na de derde “’t was nacht” weer zijn pink naar zijn neus.

Ella kreeg weer de lachkriebels en dat werkte aanstekelijk, mske moest ook al lachen. “Opnieuw” zei Ella. Weer hetzelfde scenario. “Opnieuw” zei Ella die ondertussen niet meer zong maar hikte van ’t lachen.

“Straks mis ik ’t nieuws nog” mopperde Slow terwijl hij met zijn pink zijn neus omhoog trok.