Het was niet koud maar toch was het frisser dan de twee vorige keren toen mske op de tribune had gezeten. De twee vorige keren had ze haar lichte trui met lange mouwen mee gehad om onder aan te trekken, nu niet.

Niet dat ze het koud had, dat niet, maar het waren haar handen. Ze had die al diep in haar zakken gefrommeld maar dat hielp blijkbaar niks tegen de vochtige kilte.

Toen klapte ze in haar handen … en nog eens … en nog eens, maar dat ging niet meer zo goed, haar middenvinger deed pijn en geen klein beetje. Daarna heeft ze maar wat voorzichtig aan gedaan bij applaus.

In de auto keek ze naar de vinger. Die was dik en plaatselijk kreeg die al een blauw kleurke. “Waarschijnlijk op mijn eigen ring geklopt” zei ze tegen Slow.

Het zal wel zoiets geweest zijn want toen ze me dat de volgende ochtend toonde was het nog gezwollen en was het bijna zwart van blauwigheid.