Deze keer had Mr. Sloddermans het wel grondig verpest. Vroeger had mske alle jaren in september ambras met hem. De laatste jaren ook nog wel, maar dan anders. Vroeger werd hij gemeen over de facturen die volgens hem te hoog waren.

De laatste jaren ergerde het hem dat zijn dossiers nog niet afgewerkt op zijn buro lagen op het ogenblik dat hij ze doorstuurde. Nu ja, in de winter heeft hij minder werk en in de zomer zouden ze hier alles moeten laten vallen omdat het zijne, volgens hem dan toch, het eerst moeten gedaan worden. De laatste twee jaren hadden we de tijdelijke contracten van de dikke klant er nog bij en zodoende kon het zijn dat Meneer Sloddermans wat geduld moest hebben en dat is nu precies wat hij niet heeft.

Vorig jaar echter was er geen dikke klant en de dossiers volgden dan ook gezwind. Hij vond dan maar een rede om te eisen dat mske haar prijs met een vierde verlaagde. En toen ze dat niet slikte zei hij dat hij dat goed genoteerd had. Hij heeft tien dagen geen enkel dossier gezonden. Grote paniek hier ten huize! Want meneer Sloddermans is onze hoofdklant. Maar een vierde van de prijs af, als alles en iedereen opslaat? En daarbij dan werken ze hier aan een prijs van bijna 20 jaar geleden.

Op de elfde dag, terwijl Slow en mske naar de match waren, heeft die zeveraar toch 17 dossiers binnen gestuurd zeker. Grote opluchting, dat wel, maar mske was wel serieus kwaad, want daardoor moest ze weer werken en werken om bij te benen.

“In elk geval, ik zoek een deeltijdse job er bij” zei ze nijdig “en dan hopen we dat hij zal merken dat hij zijn vinger in zijn eigen oog heeft gestoken”.

Ondertussen is haar boosheid weggeëbd. Ze heeft geen deeltijdse job erbij, maar ze heeft wel wat anders gedaan, waardoor ze minder afhankelijk is van de luimen van meneer Sloddermans. En die, die werd toen weer poeslief.