Onlangs dacht mske aan dit verhaal dat ze, volgens haar, ooit lang geleden in de Duitse les had opgevangen, alleen kon ze zich de naam van het stadje niet herinneren. Ze heeft haar ganse Duitse lesboek doorgenomen maar het niet terug gevonden. Maar ondertussen is er het internet natuurlijk.

In Weinsberg, Duitsland, stond een sterke burcht. Achthonderd jaar geleden had Keizer Konrad een kleine discussie met de bewoners van Weinsburg, maar ook had hij een sterk leger. Hij belegerde de burcht en bezwoer dat, als hij de stad innam of als ze werd overgegeven, geen enkele man in leven zou blijven.

De aanwezige voorraden slonken en na verloop van tijd zat er niks anders op dan zich over te geven. Omdat dan alle mannen zouden moeten sterven overlegden de vrouwen hoe ze het probleem zouden oplossen. Ze verzochten de keizer om een audiëntie. “Och keizer” zegden de vrouwen “als U de stad wil vernietigen, laat dan toch tenminste ons, de vrouwen, leven en denk aan onze kinderen. En als wij dan de stad verlaten, laat ons dan toch minstens iets voor onderweg op onze vlucht meenemen, iets dat ons lief en dierbaar is”.

De keizer willigde het verzoek in en zei dat de vrouwen met hun kinderen de stad ongemoeid zouden kunnen verlaten en dat ze konden meenemen wat ze wilden op voorwaarde dat ze het op hun rug konden dragen.

De volgende morgen stond de keizer met enkele van zijn ruiters de overgave van de stad af te wachten. Toen de burchtpoort geopend werd stroomde een menigte vrouwen naar buiten. De keizer keek met ongeloof toe. Alle vrouwen droegen wat hun het liefst en kostbaarst was, hun man, op hun rug, de stad uit.

De keizer lachte gewillig al waren zijn gezellen uiterst verstoord en boos, maar de keizer zei dat hij zijn woord gestand bleef en liet allen ongemoeid de stad verlaten.

Sedertdien heet de burcht “Weibertreu” al is ze ondertussen reeds lang tot een ruïne vervallen.

mske begint al te zweten als ze naar Slow kijkt, als zij die zou moeten meedragen op haar rug … pfieuw … Om te beginnen is er het gewicht maar bovendien, zouden zijn voeten dan niet op de grond bengelen. Ze gaat dat sebiet eens proberen. Ik ga proberen niet te lachen.