De agenda op het bureau liet een boerke, keek verontschuldigend en zei: “ik vrees dat ik een indigestie heb”. Dat is wat ik zou geschreven hebben mocht die agenda kunnen spreken hebben.

In elk geval kreeg hij gisteren een lading vol. Dat begon al toen Slow zei: “ik lees hier net dat het in juni …” en hij noemde een evenement dat hem bijzonder interesseert maar dat ze al enkele jaren misten om allerlei redenen. “Schrijf het in de agenda” zei mske en dat deed Slow. Het is nog niet gezegd dat er weer geen spaken in de wielen worden gestoken, maar op deze manier zullen ze het zelf toch al niet vergeten.

mske werkte naarstig verder tot ze ineens Slow met zijn armen zag beginnen zwaaien en ze op zijn gezicht zag dat hij groot nieuws had. “Ik lees hier net dat in april …” zei hij en hij noemde iets dat mske enorm interesseert en dat niet alle jaren voorkomt. “Het kan in België of in Nederland” zei Slow. “Schrijf maar in de agenda” zei mske. Maar dat ging (nog) niet, want blijkbaar is het evenement in België twee keer zo duur als in Nederland. Dat heeft niks met Nederland te zien maar wel met de aard van het beestje. En net omwille van die aard zou het interessanter zijn om wel degelijk de grens over te gaan maar dan rijst er weer een ander probleem. Zodoende staat dat opgeschreven op een lijstje van dingen die nog moeten nagezien worden.

“Leuke dingen in ’t verschiet” dacht mske ” we gaan toch nog een leuk gevulde agenda krijgen”.  Dat dat nu niet het geval is is volledig mskes schuld, dat weet ze zelf ook wel. Ze wil echt wel eerst dat volledige blog verhuisd hebben vóór de doodlijn die ze er zelf op gezet heeft.

Wat later ging de telefoon. “Gaan jullie in maart naar het toneel van Amke en Ella?” vroeg Bollie. “Natuurlijk” zei mske en greep de agenda.

“Burps” deed de agenda. Of beter dat zou hij zou gedaan hebben mocht hij kunnen burpsen hebben.