De trein naar Bokrijk was een dubbeldekker. Natuurlijk gingen we vanboven zitten. Samen met ons stapten twee mannelijke reizigers op. Een heer in een maatpak en een jongen met iets wat op dreadlocks leek maar het toch niet was. Zo zaten we met zes in een verder lege wagon.

Amke en Ella keken hun ogen uit, zoals gezegd, en genoten. Ergens onderweg had ik de deur achter mij horen open en dicht gaan en ook ergens onderweg stapte de heer in het maatpak uit.

Iets later begon Amke te zingen van “Amika, Amika, jij bent alles in mijn leven” en Ella deed mee. Het was niet echt luid, maar het was niet echt stil ook niet. Maar ja, de wagon was leeg tot ik me afvroeg of de jongen wel degelijk … Ik draaide me om en keek in een paar lachende ogen, zo een tweetal plaatsen achter ons. Hij grijnsde van oor tot oor.

De trein vanuit Bokrijk was ook een dubbeldekker. Natuurlijk gingen we boven zitten. Er werd echter niet gezongen. Iets voor ons station hebben we Amke en Ella moeten wekken om af te stappen.