Gisteren namiddag tegen drieën werd werd mske ineens zo naar. Ze dacht dat dat kwam van te lang aan één stuk door te typen. Ze is dus gestopt met werken en heeft een klein siësteke ingelast. En toen werd ze zo verschrikkelijk slecht wakker. Zo ellendig.  Het kwam niet door een droom, het was een gevoel. Een gevoel tijdens haar slapen dat haar wekte en dat daarna nog bleef hangen.

Gisteravond wou ze vroeg in bed maar ze heeft uiteindelijk toch maar beslist om naar de film “Enemy of the State” te kijken, die Slow opgenomen had. En ondanks het soms wat langdradig was, voelde mske zich daarna toch wat verkwikt.

Vanmorgen echter kwam ze met een onweerswolk uit bed. Mogelijk komt dat door het weer. Ze zat te zeuren dat ze niet buiten konden eten en dat het geen nut heeft om bloemekes te planten als je er enkel door ’t venster naar kan kijken. En dat ze niet naar de markt wou met dit weer want dat die er volgende week ook nog zal staan en dat de bib dan ook open is en dat ze nog werk genoeg heeft om niet op stap te gaan, en en en en … Kort gezegd, ze was dus opperbest gezind … poeh!

Maar het is niet alleen mske die op een stokpaardje zat vandaag. Ook Slow doet de laatste dagen een duit in het zakje en het is een gulle bijdrage. Zoals gezegd hebben ze hier de oorlog verklaard aan het onkruid en mske trekt maar uit en trekt maar uit en Slow veegt en veegt maar, maar het is niks gekort. Als het regent staan alle voegen fris groen. Volgens Slow ligt dat aan de stijve borstel die enerzijds tekenen van ouderdom vertoont en anderzijds -volgens Slow dan toch- niet stijf genoeg is. Nu heeft hij een tuinborstel gezien die speciaal ontworpen is voor onkruid tussen voegen en hij wil er zo een. Nu kunnen ze daar speciaal om rijden naar het tuincenter, maar mske verkiest om af te wachten en te zien of ze er op de markt in St. Truiden geen hebben.

Slow zweert bij “zo kort mogelijk bij huis” omdat hij dat ding op zijn fiets moet transporteren. mske vindt dat geen probleem. Een mannenfiets heeft sowieso al een buis en als je die steel daartegen bindt … zover waren ze gekomen tot mske daarnet ineens begon te hikken met een kamervullende grijns op haar gezicht.

Slow’s ogen werden vraagtekens en mske legde uit dat ze zich ineens realiseerde dat die borstel niet naar achter kan, want daar staat de bak op de bagagedrager. Néén de borstel moet naar voor als boeg en dat had ze zo ineens voor haar ogen gezien.  Ze hikte en stikte bijna van ’t lachen toen ze zei dat Slow moest oppassen geen mensen omver te rijden omdat die dan geveegd waren en nog zo een paar zottigheden. mske kwam niet meer bij. Slow deed “hu hu hu”. De zwaarmoedige bui was over.

Maar eigenlijk heeft mske het ook mis hoor. Ik wist niet waarom ze zo lachte en heb maar efkes opgezocht hoe ze dat vroeger deden. Die borstel moet niet als boeg, een ridder droeg die borstel moet op zijn hoofd.