Hier is nooit snoep of zijn nooit koeken -speculozen uitgezonderd- in huis. Slow en mske zijn niet zo erg snoeplustig en bovendien, wat er niet is kan hen niet in verleiding brengen.

Nu vroeg mske gisteren aan Slow wat ze zouden doen moesten er halloweengangers aan de deur komen bellen. “Ach” zei Slow “hier komt toch nooit iemand”. Wat waar is natuurlijk, want op die zeven jaar en twee maanden die ze hier wonen heeft is er nog niemand nieuwjaar komen wensen of driekoningen komen zingen. Maar toch bleef mske met het onbestemde gevoel zitten.

Het was dan wel zondag maar ze waren toch aan het werk, ze waren zaterdag al weg geweest en ze gaan morgen een vrije dag nemen en er bleef nog steeds een ganse hoop werk te verzetten. Zodoende vochten ze zich elk door een lastig dossier. En toen die klaar waren wou Slow naar “De jaren stillekes” gaan kijken en mske ging nog even een slagske doorgeven aan een eenvoudige Mr. Sloddermans.

Het was geen vijf minuten bezig toen de bel ging. “Zie je nu wel!” zei mske tegen Slow. Hij ging de deur openmaken en was zo goed als onmiddellijk terug. Wat hij heeft gezegd weet mske niet, want ze zei, een beetje krikkel, nog eens: “zie je nu wel!” en al was het dan geen woordenwisseling, het voelde niet goed aan. 

Had ze nu efkes tijd kunnen krijgen om dat te overdenken, maar neen, nog geen vijf minuten later ging de bel opnieuw en ze deed open. Ze waren met drie en minstens 17-18 jaar oud. En mske zei dat ze allemaal gemakkelijk een koek of wat dan ook konden krijgen als ze met nieuwjaar of driekoningen kwamen zingen maar dat ze geen Amerikaan was en dus niet meedeed aan halloween. Ze wenste hen een amusante avond.

En toen, toen was de avond volledig verbrod. Het dossier vlotte niet meer en het gebeurde bleef op haar maag liggen. Ze overdacht dat ze ook al een pompoen had uitgehold en dat ze ook pompoentjes en spookjes staan had en dat ze toch ook samen met  Amke en Ella geknutseld had voor halloween en dat, als de kindjes hier waren geweest ze de knutselwerkjes zouden geschilderd hebben en de spookjes en pompoentjes uit de kast zouden hebben gehaald en er toch ook wat zou gedaan geweest zijn rond halloween.

Ze bedacht ook dat ze vroeger toch ook aan alle kindjes die kwamen zingen telkens wat gaf en ze vroeg zich af of ze nu oud en verzuurd aan het worden was. Zodoende kwam ze tot de conclusie dat de frustratie enkel kwam door het feit dat hier niks te geven was geweest., want geld, dat geeft mske niet of beter gezegd niet meer.

Slow echter zei dat het allemaal een gevolg was van het feit dat ze de laatste jaren volledig uitgeprofiteerd waren, dat wil zeggen dat ze hen enkel kennen als ’t voor de krijg is en dat ze toch hadden afgesproken aan niemand nog wat te geven en dat ze toch ook niks had gegeven aan die rare die hier met fotocopies geld was komen troggelen voor de overstroming in Pakistan. “Maar aan de mannekes van den Olympic geef ik toch” repliceerde mske.  “Dat is wat anders” zei Slow maar dat kan mske zo niet zien al verkopen die dan wafels en zijn die wafels ook wel wat aan de dure kant. “Hadden we maar iets in huis gehad om te geven” zei ze. “Denk je dat die content waren geweest met een zakske snoep?” vroeg Slow. Neen, dat denkt mske ook niet. Die waren op centen uit.

In bed bleef het woelen en ineens bedacht mske dat het het juiste was geweest, want de kindjes die vroeger in het vorige dorp kwamen zingen die zegden haar goeiedag en staken hun handjes op door het jaar. In het vorige dorp kende mske de mensen. Hier niet. Of  jawel, ze steken hun hand op bij ’t voorbijrijden met hun auto. Maar op kennismakingsfeestjes brengen ze hun familie mee zodat kennismaken helemaal niet kan.

Ineens wist mske wat haar gisteren zo had gestoord aan dat gebel. Het feit dat ze haar enkel weeral kenden in hun eigen belang. Want vijf van die jonge gasten in ’t dorp? mske heeft er hier nog nooit één gezien. Het was gewoon weer een zaak van “los je poen”.

“Zie je nu wel!” zei ze vanmorgen weer tegen Slow en ze vervolgde dat het allemaal niet zo een vaart had gelopen  hadden ze dat gisterennamiddag eens ernstig genomen.

En nu? Wel, met oudjaar, nieuwjaar en driekoningen zal ze wel zorgen dat ze haar niet liggen hebben. Ze zal zorgen dat er versnaperingen zijn en dan geen drie karamellen en een lekstok. Als ze dan komen zal dat willen zeggen dat er iets doorgedrongen is.

Maar komen ze niet, dan zal mske volgende halloweenavond haar gezicht blanketten en grote zwarte randen rond haar ogen tekenen, een zwart kleed aantrekken en een hoge zwarte punthoed op haar hoofd zetten. Als de bel dan gaat, zal ze de deur openen, “happy halloween!” gillen en haar hand uitsteken.