Na al die jaren met mensen om te zijn gegaan, vraag ik me af of het mijn taak niet is mijn verantwoordelijkheid op te nemen. Zo noemen mensen dat als ze denken dat ergens moeten ingrijpen. Wel, ik denk dat ook. Dat ik moet ingrijpen.

Ik begin me echt af te vragen of het nog verantwoord is de mensen van dit huis alleen op stap te laten gaan want het is ook altijd iets als ze dat doen.

Neem nu gisteren weer. Ze gingen op visite en gezien de opgeklede toestand waarin ze zich bevonden besloten ze de belbus te nemen.

Ze wilden eigenlijk eerst nog naar de bibliotheek en nog wat drankskes voor het protmachien gaan halen omdat de voorraad in die mate geslonken was dat hij lichtekes diende aangevuld te worden. Bovendien gingen ze nog een fles Geertenminne halen voor de gastheer en gastvrouw. Maar dan moesten ze met hun ganse kabas aan hamsterwaren bij de mensen binnen gaan want ons station heeft geen bagagedepot en ook niet van die kaskes. Het tussenstation, waar ze zouden overstappen, heeft wel van die kaskes, maar daar zaten ze dan wel beperkt in tijd. Slow had geopperd van een trein vroeger te nemen en hun koopwaar in de kaskes van dat tussenstation te deponeren, maar wat zouden ze daar een gans uur in die stationsbuurt doen?  Ze schrapten de drankskes en de bibliotheek in die mate dat mske wel de Baantjer’s ging afleveren maar geen nieuwe boeken ging ontlenen.

Gezien de immer verrassende routes die onze belbus soms van onder zijn wielen tovert, namen ze maar die van een uurke vroeger. Een beetje volk hier, wat aanschuiven daar, je weet dat wel hoe ’t gaat. Niks van volken of aanschuifpartijen, ze geraakten overal zo binnen en buiten en stonden op die manier twee uur voor die trein vertrok met hun fles Geertenminne op de Landense straatstenen.

Kort gezegd, na een koffieke en een colake, waarbij mske die fles Geertenminne goed in ’t snotje hield, besloten ze toch maar die vroegere trein te nemen en dan in het tussenstation een broodje te gaan eten, maar dan zonder koopwaar dat ze in die kaskes moesten deponeren.  In die wagon waar ze opstapten bleek geen plaats, of toch wel maar niet bij elkaar. Dus stapten ze terug af om in een volgende wagon te proberen. Die trein sloot hen toch buiten zeker!  Die trein, die eigenlijk gesplist moest worden wou dat blijkbaar niet.   Een beetje vooruit, een beetje achteruit, met een schokske terug naar voor, terug naar achter, zodat mske bedacht dat ze beter op ’t perron stonden dan daar zo hustsekluts op die trein dooreengeschud te worden.

In het tussenstation schoof Slow de fles Geertenminne wat achteruit, want de broodjes en de drankskes moesten daar nog bij al zei mske dat ze dat gevaarlijk vond, want zij had die nacht vanalles gedroomd wat fout kon gaan en daarbij was ook het vergeten van de fles Geertenminne opgedoken.

Het lang in het kort, ze zijn zonder die fles op hun bestemming aangekomen. De zoon des huizes die net de trein in de andere richting wou nemen kreeg een persoonsbeschrijving van de vermiste fles mee à la  “Geertenminne, doorzichtig plastic folie met rode lintjes en in een wit plastic zakske” alsook een beschrijving van de plaats van verdwijning, waarop Slow nog snel wist te vertellen dat die fles ook nog een wit noeudke had aangehad. Dàt had mske zelfs niet gezien.

Nog rapper verteld? Die fles is terecht. Ze stond niet meer op het tafeltje maar bij navraag was ze achter de toog bij de uitbater beland.

Zeg nu zelf! Ingrijpen of niet? Al vegen ze daar dik hun voeten aan, want vanmorgen vroeg zijn ze weer richting trein gestormd, deze keer met hun fiets en niet opgekleed, maar dik ingeduffeld. Ze wilden naar zee.