Hebben jullie de verhalen nog niet gemist? De verhalen over het openbaar vervoer en zo? mske had ze zo express wat opzij gehouden omdat ze niet wou dat het leek of het altijd fout ging. Maar op een zekere manier doet het dat wel, maar op een andere dan weer niet.

We wilden eerst het relaas van de twee laatste woensdagen in één postje gieten maar dat zou echt wel te lang worden.

We beginnen met vorige week woensdag dan maar, Zoneke en Bollie waren vroeger thuis, Slow en mske nemen de bus van een uur vroeger, dan hebben ze ook de trein van een uur vroeger. Of tenminste, dat denken ze. Want zoals mske vroeger al eens zei: “als de bus op tijd is, is de trein te laat”.

In Tienen station staat op het aankondigingsscherm echter vermeld: “vertraging nog nader te bepalen”. Omdat dat nu eens niks wil zeggen vragen ze maar aan de onderstationschef wat het probleem is. De locomotief was defect, ergens ter hoogte van Ruisbroek. En neen, de onderstationschef had er geen goed oog in. Hij dacht dat die nader te bepalen vertraging wel eens een totale afgelasting van die trein kon zijn. Waarop de micro begon te kraken en ongeveer dezelfde informatie het station in spuwde.

mske en Slow gingen naar het perron en zetten zich op het bankje, waar ze werden aangesproken door een jongen van een jaar of tien. Een hartenbreker in spe. Gitzwarte blinkende haren, donkere blinkende huid, karboenkels van ogen en een glimlach van oor tot oor. Hij sprak Nederlands al hoorden Slow en mske goed dat het niet zijn moedertaal was. Hij wou weten hoe laat de trein zou komen. Díe trein! Slow en mske legden het uit en het joch vertelde het aan, vermoedelijk, zijn ouders, die een taal spraken die op geen enkele manier op een Europese taal leek. Vermoedelijk indianen.

Hij wou weten hoe ze dat allemaal wisten en konden weten en Slow legde het hem uit over aankondigingsschermen en meldingen door de micro. Even later wou hij weten waar de trein naar Leuven kwam, want hij had zijn diensten aangeboden aan een jonge vrouw die blijkbaar ook verloren liep tussen de gele uurregelingen.

Toen de trein naar Leuven het station binnenreed, riep hij de vrouw nog snel toe dat het haar trein was. “Die wordt later zeker stationschef” zei mske tegen Slow.

En toen kwam hun trein, t.t.z. de trein naar Genk. De jongen dacht dat hij daar ook kon opstappen. Maar dat was niet zo. Die mensen moesten niet naar Genk. Ze moesten nog twintig minuten langer wachten en nog een boemelke laten rijden ook.

Het jongetje heeft hen uitgewuifd. En toen ze in Landen afstapten bedacht mske dat ze die mensen misschien beter mee hadden gebracht tot in Landen, waar ze ze dan in de goeie handen van onze stationschef hadden kunnen achterlaten. Nu zullen ze nooit weten of die mensen uiteindelijk goed terecht zijn gekomen.