Zoek
Kinderen zijn wezens die van al hun voorouders een stukje meedragen. Dat weet je wel, maar het is toch even schrikken als je op een foto van lang geleden ineens je kleindochter ziet zitten.
Dat overkwam mske toen ze een oude foto bekeek. Ze kreeg een schok. Ella! Ze wist goed dat dat Ella niet was maar zijzelf. Ze weet ook wel dat kindjes erg op iemand kunnen lijken, maar zó gelijkend? Dat ze het vroeger niet heeft gezien zal wel komen omdat Ella toen niet de juiste leeftijd zal gehad hebben. Mogelijk zal de gelijkenis ook nog verdwijnen.
Ella lijkt uiterlijk dan wel op mske, van karakter niet zo. Amke heeft van uiterlijk meer van Bollie.
Maar waarom moest mske lachen toen Amke eens verontwaardigd naar een foto keek en zei: “waarom staat die met haar rug naar ons?” Gewoon een herinnering aan de verontwaardiging die mske voelde toen die ene politieker uit Vilvoorde met zijn rug naar de camera op de verkiezingsaffiches ging staan.
De gelijkenissen zijn prettig, de verschillen ook.
mizzD
Ik vind dat frappanter…dat die gelijkenissen ook weer verdwijnen! Vond de baby van een vriendin echt één gezicht met haar, ook nog toen ie een jaar of 3 was..maar toen ik die zoon later zag op 15jarige leeftijd was het compleet zijn vader geworden! Karakters veranderen dan weer totáál niet..wat erin zit, zit erin. Mooi toch hè, zulke dingen?
ms
Het zit echt eigenaardig in elkaar. Ik weet nog dat ik een jaar of twee terug vond dat Ella erg leek op haar neefje van moederskant. Daarom ook dat ik zo verrast was toen ik de foto zag.
mizzD
Zo eigenaardig is dat niet…er zit van twee kanten in en het is maar hoe je ernaar kijkt..ik zie soms ook ineens een familiegelijkenis met één van de neefjes of nichtjes, terwijl die dan eigenlijk veel meer op de aangetrouwde kant lijken.
ms
Dat is dan juist wat ik eigenaardig vind. Dat iemand op iemand kan gelijken en toch de meeste trekken van de andere kant heeft.
Zo lijkt mijn nichtje helemaal op haar moeder’s kant terwijl ze soms, als ze op een bepaalde manier kijkt krek Zus is en die is volwassen.
bea
Leuk toch om je kleinkind te herkennen in een foto van jezelf. Kinderen zijn echte kameleons, ik heb al voorgehad dat ik vond dat een kind als twee druppels water op zijn moeder leek (kende de vader niet). Tot ik dan eens ook de vader zag…dat kind was zijn evenbeeld in het klein
fotorantje
en met de jaren kan dat veranderen vind ik, van op wie je lijkt, uiterlijk, eerst lijk je op die oma en dan met ouder worden op een ander
mizzD
Hehe…maar da’s dan toch zo eigenaardig niet? elk kind is het resultaat van twee doses genen die samenkomen nietwaar…dus al lijkt het véél op één partij, zit er van die ander toch ook in! Oh..en op een bepaalde manier kijken kan inderdaad een kind helemaal veranderen…een volwassene trouwens ook. Je blik doet een hoop voor je uiterlijk.
magda
Ja gelijkenissen kunnen frappant zijn. Zo was er een vrouw die sprekend op mijn moeder leek toen die een jaar of 40 was .Het was zelfs zo erg dat ik van verre al riep naar haar en dan vaststelde met rooie wangen dat het mijn moeder niet was!! Ze was niet eens familie!! Dubbelgang(st)er ! Mijn dubbelganger heb ik nog niet ontmoet.