Toen ze om tien uur de zaal in mochten, bleek snel dat je niet kon gaan zitten waar je wou maar moest aanschuiven. Om half elf begon de show. Tijd genoeg dus. Dan begreep mske niet goed dat een vrouw van onbestemde leeftijd ineens Amke en Ella wegduwde en snel voor hen de rij in schoof waarin Slow al aan het doorgaan was.

Net toen mske Amke en Ella de rij in wilde laten, kwam er een andere vrouw aan haar mouw trekken die bevelend zei: “wacht!” en op de voorstekende wees. Waarop mske de kindjes de rij in zette en antwoordde dat Slow ook al door was.

De eerste kwekte en kwekte maar en pas toen ze bij het oversteken van de gang zag dat haar gezelschap niet volgde, heeft ze de kindjes en mske doorgelaten.

We begrijpen wel dat een kindershow volwassenen kan aanspreken, maar om daar als twee, laat ons zeggen zestigers, te staan drummen terwijl het eigenlijk niet nodig is, dat mag iemand ons toch eens uitleggen, want daar is ons verstand te klein voor.

Het volgende hoort dan eigenlijk bij die hangukken maar toch niet. Wat mske verwachtte bij het zien van die hangukken gebeurde dan ook. Eén of andere wiens kleine nog te klein was om te hangen, zou die kleine al gesnapt hebben waar het om ging?, ging aan dat podium staan. Gelukkig aan de zijkant maar toch, daar zitten ook mensen. En dat was het sein voor de grote aanschuif.

We hebben het er ook al over gehad, over het feit dat het ergerlijk is te moeten betalen voor de sanitaire voorzieningen in een café of een restaurant waar je iets drinkt of eet. mske snapt dat nu. Ze snapt dat zelfs heel goed.

Ze zaten dus gezellig in de frituur en je kan niet geloven hoeveel er daar komen binnengestapt, naar die sanitaire voorzieningen lopen, die madam zien en zich omdraaien. Er zijn er zelfs die gaan zitten om de schijn te wekken, maar dan toch onverrichterzake afdruipen. Er zijn er zelfs die ’t luidop durven zeggen.

Als mske beziet hoeveel dat er waren terwijl zij zaten te eten, dan zou ze echt de water- en papierrekening van die sanitaire voorzieningen niet willen betalen.