Het is al heel lang geleden dat de vader van een meisje van 21 die een hartstilstand had gekregen tegen mske zei dat hij veel te weinig tijd aan haar had besteed. Waarop mske had geantwoord dat hij dat zo niet moest zien want dat zo een jong ding, in de fleur van haar leven niet zat te wachten op een vader die haar handje vasthield. Dat ze net als alle anderen een vader had verwacht die haar alles schonk wat vaders te schenken hadden. En dàt had hij gedaan.

Het was trouwens het meisje niet geweest die geopperd had had haar vader te weinig tijd aan haar had besteed. Volgens mske was het de man zelf die vond dat hij te weinig tijd met zijn dochter had doorgebracht, enkel en alleen omdat hij niet had kunnen voorzien dat hen zo weinig tijd samen was beschoren.

Het probleem is van alle tijden. Als iemand overlijdt denken de achterblijvers: “had ik maar dit of dat gezegd of had ik maar zus of zo … Nu is het te laat”.

Wat dan met de levenden? Als een mens, met het voorgaande in gedachte, al op voorhand gaat lopen afscheid nemen? Wat moeten die levenden dan denken? Dat je op hun dood loopt te wachten?