Klein Amke was gek op boekjes. Boekjes om te kijken, boekjes om uit voor te lezen.

mske dacht dat Amke ooit wel een boekenmie zou worden als ze kon lezen.

Dat viel tegen. In het eerste leerjaar was Amke begeesterd om te leren lezen en toen begon het. Ze moest van school uit verplicht lezen want ze las wat te traag. mske haalde haar schouders op. Altijd die druk op kinderen leggen, dat vindt ze namelijk verkeerd. Maar ja, als de school dat zegt, dan doe je dat natuurlijk.

Avond aan avond las Amke haar drie bladzijden uit een boek en ze zuchtte. Weet je hoe lang dat geduurd heeft dat verplicht lezen? Een maand. En toen las Amke wel snel genoeg maar ze las gewoon niet meer want ze had blijkbaar de nodige tegenzin opgebouwd.

Ze was blij met boeken maar ze zette ze, nieuw en ongelezen, bij de andere.

Vorige vakantie kreeg ze een boek en ze zette het ook, nieuw en ongelezen, bij haar andere boeken. Maar nu is er een variant. Twee weken geleden lag het boek beneden en er stak een bladwijzer in, halfweg. Voor haar verjaardag vroeg Amke nog een boek van deze schrijfster, want die las ze graag.

Donderdag stapte mske bij Amke binnen en ze zag het gloednieuwe boek dat Amke met een zucht van verrukking opensloeg terwijl ze zei: “kijk oma, mijn tweede boek”. Het andere bleek uit te zijn. Het zijn geen dunne boekjes, het zijn boeken die geschreven zijn voor negenjarigen maar Amke leest ze aan een snel tempo en zit er, op elk vrij momentje dat ze heeft, met haar neus in.

Straks komt ze naar hier, maar ze heeft wel gezegd dat ze haar boek meebrengt.

En weet je wat ik nu denk? Dat ze daar in die school met dat verplicht lezen meer onheil aangericht hebben dan een kind aan haar eigen tempo in het lezen te laten rollen.

Als ik van de trap kom, zo net voor mskes voeten, zegt ze: “maar allee Sloef, laat me dan door”. Ze zegt ook niet dat ik extra drie keer de trappen moet doen om het wat sneller te kunnen.