Moe gebruikte geen wasverzachter. En mske snakte naar zachte handdoeken.

Sedert mske zelf waste gebruikte ze wasverzachter. In het begin zonder er bij stil te staan, tot op een dag de geur van het ding haar tegen ging en ze de fles eens bekeek met het gedacht: “dit nooit meer”.

Toen Robijn enkele jaren terug met een chocomelkkleurige, subtiel naar cocos geurende, wasverzachter op de proppen kwam, vond mske dat de beste die ze ooit had. Maar die is niet lang op de markt gebleven. Hij verdween zoals hij gekomen was.

En sindsdien lukte het niet goed meer. Die geurde te sterk, van die kregen ze juksel en toen bracht Slow die van het huismerk van de Colruyt mee.

mske was niet tevreden, ze vond die stinken.

Toen ze nu net de nieuwe wasmachine kochten, kwam mske tot de ontstellende bevinding dat de wasverzachter op was. En zonder waste ze niet.

Ze bracht dan maar van de buurtwinkeltje de eerste de beste, namelijk de naamloze, natuurlijk heeft die wel een naam, maar geen grote naam, mee. En weet je wat? Die zal het blijven als het van mske afhangt. Die geurt, volgens haar, helemaal niet, wat niet echt hoeft maar de handdoeken zijn wel zacht. En daar is het toch om te doen newaar.