Het dateerde van februari. Toen was het ventje met zijn moeder bij mske gekomen en hij had gezegd: “ik heb de ganse reeks boeken gekocht maar die ene ontbreekt. Volgens MQe zou dat hier misschien nog tussen steken. mske zocht, de moeder zocht, het manneke zocht. Het boek stak er niet tussen.

mske vond het zielig. Niet echt, maar het was zo een lief ventje en hij was toch wel zo ontgoocheld dat mske zei: “in september zijn we hier terug in de buurt. Als ik het ergens tegenkom, dan breng ik het in september mee”.

In maart kwam het boek terug binnen. Ze wou het risico niet lopen dat het terug uitverkocht raakte voor september. Wat moest ze doen? Ze kocht het zelf en ze bewaarde het hier op het bureau. Op 1 september bedacht ze dat ze niet mocht vergeten het in haar valies te stoppen en mee te nemen.

“Kijk” zei ze tegen MQe en R. “ik leg het hier bij jullie, ik ga er van uit dat dat manneke niet komt maar je kan nooit weten”. R. dacht ook niet dat het jongetje zou opdagen. MQe zei niets. En toen vergat mske het boek. Het lag er goed, direct in MQe’s bereik.

Op vrijdag zag ze MQe ineens komen aangelopen met een lach in haar ogen. Al van op afstand zei ze: “ms, kom eens”. “Zeg dat het niet waar is” dacht mske en ze zei tegen MQe: “je gaat me toch niet vertellen dat die kleine hier wél is”.

Hij was er wel en stond bij MQe’s balie. mske gaf hem het boek. Zijn oogskes straalden. “Nu heb ik ze allemaal” juichte hij en “dank je wel, hoe lief” zei hij.

mske vindt dat je een kind nooit mag ontgoochelen. Dat gebeurt toch wel maar daarom hoeft zij het nog niet te doen. En alle domme gedachten van de laatste maanden, over hoe stom zij wel kon doen, verdwenen als sneeuw voor de zon.

Soms, heel soms, gebeurt er eens iets hartverwarmends. Zoals een kindje dat zes maand op een boek wacht en vertrouwt dat een volwassene woord houdt.