Wij hebben het moeilijk met moeiallen, vooral mske dan. Moeiallen maken het leven zoveel moeilijker dan het nodig is. Andermans leven, wel te verstaan.

Kijk, een voorbeeld.

Slow en mske zitten op een trein die nog niet vertrokken is. Een vrouw steekt haar hoofd om de deur en vraagt of dit de trein naar Liège-Palais is. mske zegt “neen” en ze zegt dat deze trein naar Quièvrain gaat. De vrouw bedankt en wil afstappen.

Maar dan schiet daar ineens van enkele coupés verder een man te voorschijn die tegen die vrouw gaat uitleggen op welk perron ze moet zijn en welke trein ze moet nemen met alle nodige uitleg. Enkel het aantal treden van de trap of de snelheid van de roltrap vertelde hij niet. Die kende hij waarschijnlijk niet.

Als die terug in het treinstel komt zegt hij tegen mske dat hij haar toch maar efkes fijn de weg gewezen heeft naar haar trein naar Namen. mske zegt: “zij moest naar Liège-Palais”. De man kijkt verschrikt en zegt: “oh oh, ik had “Namur” verstaan”. En hij vraagt aan Slow en mske hoe die vrouw in Liège-Palais kan geraken. mske zegt naar waarheid: “dat weet ik niet”.

Dus gaat die kerel iedereen in dat treinstel lastig vallen om te vragen hoe die vrouw in Liège-Palais moet geraken. Ondertussen is die natuurlijk al serieus onderweg naar Namen.

Uiteindelijk vindt hij iemand die zegt dat die vrouw de trein richting Antwerpen moet nemen en hij gaat dat efkes van uit de deur door gans Liège-Guillemins gaan brullen.

Kijk! De vraag was of die trein naar Liège-Palais ging. Het antwoord was gewoon neen. Om één of andere reden worden Slow en mske altijd aangesproken als mensen inlichtingen willen. Het is al gezegd, misschien zien ze er gewoon erg betrouwbaar uit.

Maar al die rompslomp daarrond is niet nodig. De NMBS heeft medewerkers genoeg om mensen op het juiste spoor te zetten.

Moeiallen. Breek me de bek niet open.