Als het niet anders kan, dan moet het maar. Door omstandigheden kon sinterklaas hier niet komen op de juiste tijd en dan konden ze hier kiezen: of hij kwam hier op zijne gewonen tijd en dan zagen de kindjes zijn giften maar met kerst of hij kwam vorige vrijdagavond.

Hij heeft besloten zijn bezoek dan maar wat te vervroegen. Hij was toch al in het land newaar.

Amke en Ella zetten hun schoen, uitgerust met een wortel voor het paard zoals het hoort.

Slow had al geopperd dat mske en hij ook hun schoen zouden zetten. Gewoon om eens te zien wat er zou gebeuren.

Dat deden ze. mske had nog een pintje voor Zwarte Piet in haar mandje gestopt, mske zet geen schoen, en Slow had een boterhammeke met confituur gesmeerd.

En ja hoor, op zaterdagmorgen waren de schoenen, en het mandje, alle goed voorzien van van alles en nog wat.

En ja, het was prettig en het was een fijne ochtend maar toch, toch ontbrak er iets. Weet je, de magie van vroeger, het verrukte afwachten, het avondje-van-Sinterklaas-gevoel was er niet. Dat krijg je als kindjes groter worden.

Nu zijn Amke en Ella hier niet meer, ze zijn bij hun andere oma. Ah ja, vermits ze dan toch op trot waren gingen Sint en Piet ook daar maar ineens langsgaan maar dan op zaterdagavond. Dat is dan weer een gemak bij het groter worden. Sint en Piet zijn niet meer zo aan hun vaste datum gebonden.