Bij het lezen van mizz D’s oneindige wandeling en zoutloze oliebollen bij de oliebollentocht wou mske toch reageren zeker en iets vertellen.

Maar ik zei: “ow ow ow! Niks van!” Ze wou zeggen dat minder geslaagde dingen toch ook fijne herinneringen worden. Zo was er het verhaal van de gehaktballen. En ik zei: “dat vertel ik wel op ons blog”.

De gehaktballen dus. Het is al een hele poos geleden en daarmee bedoelen we in dit geval al langer dan een jaar, zelfs langer dan anderhalf jaar.

Het was op een avond bij één van de evenementen. De kok had gehaktballen gemaakt, grote gehaktballen, groter dan mske ze ooit at. Je moet rekenen dat mske met haar beide handen zo net rond één bal kon. Ze heeft dat niet geprobeerd, met al dat warme bakvet er aan, maar toch …

mske had haar mes op de gehaktbal gezet en wou snijden. Dat ging niet. mske dacht: “straks breekt dat mes” en toen ze dan aan haar tanden dacht zei ze: “ik eet het ding ook helemaal niet op”.

mske maakte de bedenking dat, als ze de bal tegen de muur keilde, er twee mogelijkheden waren:

• de bal ging dwars door de muur,
• de bal kaatste terug.

Dat heeft ze ook niet geprobeerd. Zie je ons mske al met gehaktballen gaan gooien …

Maar denk je dat ze nog alles weten wat ze elders gegeten hebben? Neen hoor, maar die gehaktballen … die vergeten ze niet. Als die ter sprake komen wordt er massaal gegrinnikt.

Foto: stilstaand beeld uit een opname van Luc: Zwolle, Museum De Fondatie – 10 november 2013.