mske zat met haar handen in het haar. Bij manier van spreken want er is geen haar genoeg om haar handen in te krijgen, zo kort is het. Maar ze zeggen dat zo hé: zij zat met haar handen in haar haar.

Waarom? Wel simpel. Ze had tegen Slow gezegd: “geen boek” en het beste wat ze vond was een boek. Dus neen, geen boek, maar dan moest ze wel wat anders gaan vinden.

Ze legde uit wat ze zocht en wat ze niet zocht. Slow keek bedrukt, hij vond het allemaal niet zo gemakkelijk. mske keek en keek, Slow opperde, mske schudde neen. Jààà! Dat was iets tof, maar neen, dat zouden ze zeker al hebben. En zo ging dat door.

En toen zag mske de hond. Een schattige hond. Eigenlijk was die hond een kruimeldief. mske bekeek hem wat van dichterbij. Het was een schattige hond, maar toen zag ze de olifant …

… en ze dacht: “die is beter!” Want de hond was niet van het juiste merk, Ha! De hond die zich geroepen voelt om te zeggen dat een hond geen merk is … ik lach me een kriek.

De olifant verhuisde van het schap naar haar arm.

En toen zag mske het varken. “Die neem ik mee voor ons” zei ze, want de laatste keer toen Amke en Ella hier waren had mske gezegd dat ze een kruimeldief wou. Héhé, een varken dus.

Dan komen ze daarmee hier aan en zegt Slow: “dat is de nieuwe Brutus“. Ik denk dat Slow niet alleen alle honden maar gewoon alle dieren maar Brutus zou noemen. Maar mske zei dat een varken een varkensnaam moest krijgen.

Maar hoe noem je nu een varken allee?