Het is al een paar jaar geleden, Luc en mske reden per fiets. Er stonden zoveel vergeet-mij-nietjes tussen het onkruid, maar zoveel, dat mske besloot er een drietal mee te brengen. Ze heeft ze thuis geplant.

Natuurlijk wist mske wel dat ze wilde bloemen niet zomaar kan verplanten, maar ze wist wel dat vergeet-mij-nietjes zichzelf uitzaaien. Dat had haar grootmoeder haar ooit nog verteld.

De bloemetjes verslensten en mske liet ze liggen. Het jaar daarop waren ze er weer, het jaar daarop ook. Uiteindelijk bleven ze niet in de bloemenborder maar kwamen ook al tussen de kasseistenen uit.

Toen Luc en mske vorig jaar beslisten om het koerke toch maar eens te spuiten met onkruidverdelger trok mske de plantjes van tussen de kasseien en plantte ze in de betonnen bak, goed wetend dat ze het niet zouden halen.

Dit jaar stond ze verbaasd te kijken. De ganse bak staat vol met roze vergeet-mij-nietjes. Roze jawel.

Dat vergde toch enig opzoekwerk. En ja, we vonden de uitleg. Het is een kwestie van zure grond.

Nu wil mske die bak daar weg, maar ze wil wel én de blauwe én de roze vergeet-mij-nietjes houden. Dat wordt bloemen gieten met azijn, peizek.