Vele jaren geleden hadden wij thuis een zandbak. En al waren Broer en ik te oud om er in te spelen, bij manier van spreken, toch zaten we soms in die zandbak. En dan maakten we een parcours voor matchboxkes, je weet wel, van die kleine autootjes die nu door verzamelaars gegeerd zijn.

We maakten ook tunnels. de aarde wat ophogen en aanstampen en dan voorzichtig, maar dan heel voorzichtig, met onze vingers aan de rand knabbelen en stilaan verder graven en hopen dat we ergens onderweg elkaars hand zouden treffen.

Eens dat een feit was, begonnen we de tunnel te verbreden en de wanden vlak te makken.

Al die tunnels zijn ingestort, ah ja natuurlijk, het zou een wonder zijn als ze nu nog zouden bestaan, maar ze stortten dus niet onmiddellijk in. Enkele hebben menig matchboxke zien passeren, andere gaven er sneller de brui aan. Sommige bresten gewoon in, andere scheurden en gingen dan neer en nog andere zakten gewoon in zoals slecht gerezen deeg.

Maar zelfs als kind heb ik me nooit afgevraagd vanwaar dat fenomeen toch kwam. Klaar en duidelijk, als je iets ondergraaft, valt de rest in. Zo is het toch?

Broer en ik waren dus straf in het maken van zinkgaten in miniatuur.