In de mate van het mogelijke had ik de ferry’s geboekt zodat we niet al te veel tijd zouden moeten wachten. Allemaal goed en wel, maar als je op een dag nog kilometers en kilometers moet rijden, weet je niet wanneer je aan die haven aankomt.

Voor de heenreis van Calais naar Dover sliepen we in Calais en boekte ik de vroege ferry.

Die van Ardrossan? Een late van twintig voor vijf. Je weet maar nooit. In tegenstelling met Calais waar ik enkel de bevestigingsmail moest tonen om door te mogen, moesten we in Ardrossan nog even die bevestigingsmail gaan omruilen tegen de nodige tickets.

We waren te vroeg, veel te vroeg en de dame aan het loket vroeg of we soms een vroegere ferry wilden nemen. Natuurlijk wilden we dat. We konden mogelijk die van tien voor twee nog halen of anders die van kwart na drie. Die van tien voor twee? Er stond nog één auto voor ons toen ze het laden stopten. De boot was vol.

We konden daar ter plaatse nog wel iets gaan drinken zodat we niet de ganse tijd in die auto zaten te koekeloeren. En terwijl we daar zo wachtende waren begon het te druppelen, begon het te regenen, begon het te gieten, zodat we blij waren dat we om kwart na drie toch die ferry op konden.

De terugreis verliep eigenlijk gelijkaardig. Vertrokken met de eerste vanuit Brodick.

En in Dover waren we te vroeg. We mochten met de eerstvolgende mee, mits bijbetalen. Dat kon me niet schelen, al was die boot niet volledig vol. We zouden normaal pas om 21u in Calais aankomen en moesten dan nog het hele eind naar huis rijden. Nu waren we om 21u thuis.