Ik zei: “ik had toch net mijn schminktasje op het bed gelegd”. Ik reconstrueerde maar vond niets. Ik keek de kamer rond. Niets! Ik keek in de valies. Ook niets! En de tijd begon te dringen.

Het begon me nerveus te maken. Ik zei: “Als dat ouder worden is, is er niks plezant aan”.

Maar toen ging Luc ook reconstrueren. En wat bleek? Hij had het beddengoed er over gegooid.

Het is dus nog niet zo erg gesteld met dat ouder worden.