De Nederlandse taal ligt me heel na aan het hart en daarom probeer ik haar met de nodige ‘egards’ te behandelen.

Dat lazen we bij Benjamin. En dan is het bizar om zien mensen heel verschillend omgaan met hun begaan zijn met taal.

Ik houd van het losse, het zwierige. De woorden die niemand wil, maar die er wel bij horen. De woorden zonder stamboom om zo te zeggen. Ze verruimen de taal, maken ze luchtiger. Ze kleuren naast de lijntjes.

Er was een tijd dat ik me ook kon ergeren aan schrijffouten, maar uiteindelijk ging ik de inhoud van het geschrevene belangrijker vinden.

Ik zal nooit iets weggooien dat ik mooi of belangrijk vind, ook geen woorden, omdat het alternatief afgestofter klinkt of omdat het zo in één of andere dikke staat.