Ze waren een jaar of tien, het jongetje kneep in de bil van het meisje die hem zei ermee te stoppen. Dat deed hij niet. Integendeel. Uiteindelijk gooide hij het kind op de grond om te kunnen knijpen. En toen zei ik hem ermee te stoppen. De directrice kwam ertussen en gaf het meisje een uitbrander. Ze had namelijk al zo dikwijls gezegd dat het kind niet op de grond mocht gaan liggen.

Haar stem klonk als die van de nonnen in mijn tijd en haar ogen keken me giftig aan met een blik van: “en zeg nu nog eens iets”.

Andere keer, andere plaats. Twee knullen staan te trekken en te sleuren aan de jas van een derde. Ze duwen hem op de busbaan, keer op keer op keer. Ik zeg hen daarmee te stoppen en wijs hen op het gevaar van de aankomende bussen.

Ineens gingen ze samen ons een beetje staan uitlachen.

De omstaanders deden niets? Awel! Wat denk je dat deze omstaander in het vervolg zal doen? Eerlijk gezegd weet deze omstaander dat zelf nog niet.